Mijn zwarte gat

Dag meneer Jansen, we hebben helaas nog een paar dingetjes gevonden. De distributieriem moet worden vervangen en van één band is het profiel bijna versleten. Oh, zei ik dan, geen probleem hoor. En weet u wat ? Zet er meteen maar vier nieuwe banden onder! Aan het eind van de dag alleen even een handtekening gezet en met een brede glimlach weer op pad. Makkelijk en zorgeloos hoor, een lease-auto. Ook zo'n bijbehorende tankpas is een weldaad voor je eigen portemonnee; alles waar je 's-nachts van droomt daar kun je de volgende dag lekker naar toe rijden. En al die lease-rijders tegenwoordig maar klagen over de fiscale bijtelling.

Nee, als je een eigen auto rijd is alles gratis zeker! Los van de verzekering en motorrijtuigenbelasting ben je soms een vermogen kwijt als je de auto voor onderhoud naar de garage gaat. Om nog maar niet te spreken van de brandstof, want die van mij lust wel een slokje. Tijdens het tanken moet ik er dus altijd goed aan denken om de motor uit te zetten, anders komt de tank nooit vol. Maar goed, dat is een eigen keus geweest; ik had natuurlijk ook een zuinig klein autootje kunnen nemen.

Vorig jaar was ik nog tweeduizend (!) euro kwijt voor een APK-keuring met grote beurt. De laatste keer dat ik gebeld werd door de garage ging het koud over mijn rug. Gelukkig was het slechts de mededeling dat de auto weer klaar was en dat de schade ditmaal beperkt was gebleven tot 240 euro. Maar te vroeg gejuicht: een week later klonk het alsof ik op een brullende motorfiets door de stad reed. Wat gaaf, heb je een oude Harley-Davidson gekocht? Er zat ineens een joekel van een gat in de achterste demper van de uitlaat. Gisteren moest ik helaas mijn pinpas weer flink laten roken bij het lokale knalpijpenparadijs.

Mijn orgiezeil

Ding dong.... De postbode aan de deur met een pakje. Nee meneer, mejuffrouw L. is zelf niet thuis. Of ik dan maar even wilde tekenen. Zo begon het; heel onschuldig. Laura had sinds kort een internet-aansluiting op haar computer en waagde voorzichtig haar eerste stapjes in de digitale wereld. Ze deed af en toe mee met een prijsvraag of vroeg gratis hebbedingetjes aan.

Maar al snel kwam er een tijd dat ik elke postbode in de wijk persoonlijk kende. Ook al liepen ze in burger bij Albert Heijn te winkelen, we groetten elkaar of hadden soms een praatje. Als er niemand thuis was werd alles bij mijn nieuwsgierige buurman bezorgd. Zodra hij mijn auto op de oprit zag verschijnen, kwam hij meteen met het pakje aanlopen en bleef op zijn gemak staan wachten totdat ik het in zijn bijzijn had opengemaakt.

Die beruchte keer was ik gelukkig zelf thuis om het pakje in ontvangst te nemen. Er stond ditmaal geen mejuffrouw L. op de adressticker maar ik had zelf niets besteld! Daarom probeerde ik van het formaat en gewicht af te leiden wat erin het doosje zou kunnen zitten. De postbode had ook geen flauw idee maar kreeg wel een twinkeling in de ogen toen hij zag dat de afzender uit Hulst kwam. Met een veelbetekenende blik zei hij me gedag en wenste mij vooral nog veel plezier.

Voorzichtig begon ik het plakband los te peuteren. Ditmaal was het geen glitterjurkje van de Spice Girls en al helemaal geen roze wekker-radio. Wow! De foto's op de doos logen er niet om en in goudkleurige letters stond erop "Lack Spannbettlaken Super Schwarz 240X240". Meteen had ik door wat de bedoeling was en in gedachten zag ik mezelf al rollebollen met een paar schaarsgeklede dames met lekkere grote jetsers. A dirty mind is a joy forever.

Lichte paniek sloeg toe toen ik merkte dat het al bijna half 6 was. Mevrouw L. was destijds helemaal niet zo ruimdenkend en kon elk moment van haar werk thuiskomen. En als ze me hiermee betrapte had ík dus weer iets uit te leggen. Hoe ik me er ditmaal uit moest redden kon ik zo één-twee-drie niet verzinnen. Dan maar snel in een plastic tas in de voorraadkast achter een doos verstopt. Net op tijd.

Ze was nog maar veertien en volgens mij nog lang niet toe aan dit soort dingen, maar bij Laura wist je dat maar nooit. Dus toen 's-avonds Goede Tijden Slechte Tijden begon en ik onbespied naar haar kamer kon sluipen heb ik Laura gepolst of zij misschien ergens van af wist. Na lang denken schoot haar te binnen waar het vandaan moest komen. Ze had via internet meegedaan aan een prijsvraag van de Pabo Hogeschool -of zoiets- en onlangs een mailtje ontvangen dat ze iets gewonnen had. Maar pap, het waren wel gekke vragen hoor, voegde ze er nog aan toe. Beloof je wel dat je daar in het vervolg mee zult oppassen, zei ik vaderlijk, de ene Pabo is de andere niet.

Ik heb het weleens voorzichtig aangekaart, maar jammer genoeg is het orgiezeil nooit als zodanig gebruikt. Gelukkig heb ik er alsnog een tijd plezier van gehad. Slechts weinig mensen weten dat het nog dienst heeft gedaan als afdekhoes voor mijn Alpenkreuzer vouwwagen. Ook op de camping hielden we bij regenachtig weer altijd de voeten droog want we hadden een waterdicht grondzeil in de voortent!

Casablanca

Als je verzot bent op melancholische drama’s, heftige tranentrekkers en andere mierzoete liefdesverhalen mag je het jaarlijkse SuikerZoet Filmfestival in Schiedam absoluut niet missen: Vier dagen lang genieten van ultieme feel-good movies op bijzondere, monumentale locaties. Zo stond het vorig jaar november in de lokale bladen. En de toegang was helemaal gratis!

Zo'n bijzonder monumentale locatie was bijvoorbeeld de Grote Kerk van Schiedam. Daar werd de film Casablanca met in de hoofdrollen Humphrey Bogart en Ingrid Bergman vertoond. Een romantische oude zwart-wit film uit 1942 over de liefdesperikelen van Rick, Ilsa en Viktor. Ik heb nooit geweten dat Viktor Lazlo een personage uit die film was; zo heette toch immers de Belgische zangeres die we kennen van het nummer 'Breathless'? 

En ademloos was ik. Zowel van de film als van de bijzondere sfeer in die mooie kerk. Daarbij was ik ook nog in het aangenaamste gezelschap dat je je als man kunt wensen. Het werd daarom een avond om nooit te vergeten.

Even iets anders: heeft u dat nou ook? Altijd als je 's-avonds laat samen iets aan het doen bent waarbij je absoluut niet gestoord wil worden gaat altijd die klote-telefoon! En het zijn meestal altijd dezelfden die bellen. Hoi, zijn jullie nog wakker, stoor ik? Ja eigenlijk wel een beetje: we waren nèt onze nagels aan het knippen.

Om daar een beetje variatie in aan te brengen zeg ik nu ook weleens: we zaten nèt gezellig naar Casablanca te kijken.

Mijn dikke daf

Onder elkaar spraken we altijd over een viertonner. De officiële aanduiding van Defensie was YA-4440, de vrachtauto waar ik in mijn diensttijd mee heb gereden. Opgekomen met lichting 79-5 werd ik aangesteld als viertonnerchauffeur en ingedeeld bij 'Rijschool Venlo' op de Frederik Hendrikkazerne te Blerick. Eenmaal het militair rijbewijs behaald kon ik de felbegeerde gele flap bij de gemeente zelfs laten omzetten in een 'burger-rijbewijs' voor de categoriëen BCDE.

Net van school af en dan al mogen rijden met luxe touringcars en zware vrachtwagens met aanhanger of oplegger! Het spreekt vanzelf dat ik het als ventje van amper achttien rete-stoer vond om met zo'n dikke DAF door de straten van de Veluwse dorpen te punken. Daarbij met hunkerende blik nagestaard door de lokale schoonheden. Wishfull thinking, denk ik achteraf. Maar toch...

Sinds mijn vijftigste krijg ik ongevraagd van alle kanten en op allerlei manieren bevestiging dat ik ouder word. In maart ontving ik van de gemeente het bericht dat mijn rijbewijs weer bijna was verlopen. Ok, even pasfoto's maken en een keer langs het gemeentehuis. Zo gepiept, toch? Dat was verkeerd gedacht, las ik verder. Als je een groot rijbewijs moet vernieuwen -verlengen bestaat niet meer- word je over één kam geschoren met 70-plussers! Dus dan is het invullen van een eigen verklaring en het ondergaan van de bijbehorende medische keuring verplicht. De verklaring bestaat uit elf medische vragen over de ogen, de psychische gesteldheid en motoriek. En 70-plussers, dat zijn toch weggebruikers die met de stoel in de voorste stand en de kin tegen de voorruit met een gangetje van hooguit 60 over de snelweg kruipen? Maar daar wil ik nog niet bij horen. Heel confronterend; alweer een deuk in mijn ego!

En dat nieuwe rijbewijs kwam er niet vanzelf. Tweemaal naar het gemeentehuis, tig telefoontjes, formulieren invullen, pasfoto's regelen, 3 keer zuchten en tien kniebuigingen maken en tot slot ruim honderd-vijftig euro bij elkaar aftikken. Maar het kóst een paar centen maar dan héb je ook wat. Het is me weer gelukt: de komende tien jaar mag ik weer met groot rollend materieel de openbare weg op. U bent dus gewaarschuwd.

Mijn uitgevlogen nest

Vandaag vieren mijn kinderen inmiddels hun tweeëntwintigste verjaardag. Wat is de tijd toch snel gegaan.

Mijn zoon en zijn vriendin hebben samen een leuk huisje gekocht in het centrum van Vlaardingen. Na lang zoeken hebben ze uiteindelijk precíes gevonden wat ze zochten. Als een warme jas die je aantrekt, zeggen ze allebei.

Over anderhalve week is de overdracht en krijgen ze de sleutel. Afgezien van het gebruikelijke verf- en behangwerk behoeft er nauwelijks iets aan gedaan te worden zodat ze hun nieuwe nestje snel kunnen betrekken.

Een paar jaar eerder was mijn dochter al gaan samenwonen. En nu is er alwéér een nieuwe mijlpaal. Het nest is uitgevlogen.