Mijn meest gelezen

vrijdag 30 juni 2017

Op de bonnefooi

- une belle histoire -

Heerlijk samen naar Parijs, en het liefst zo snel mogelijk. Toen we elkaar nog maar net kenden, hadden we dat al afgesproken. Met ons hoofd in de wolken op de Eiffeltoren, zomaar wat slenteren door Montmartre, intiem romantisch picknicken langs de Seine, en zoenen op de Pont des Arts! Want dolverliefd waren we: ik op haar en zij op mij. We zouden de liefde bedrijven op de plek waar duizenden andere geliefden ons al waren voorgegaan. En vol verwachting klopte mijn hart... Maar helaas: we moeten nu nóg gaan, want het kwam er gewoon nooit van. Omdat de Sinterklaasintocht ophanden was. Omdat schoonmoeder weer het ziekenhuis in schoof. Omdat het wonderkind uitgerekend dát weekend een pyjamafeestje wilde. Of omdat ze er zelf, vanwege haar werk, alweer voor de zoveelste keer was geweest. Tja.

parijs seine

Bij wijze van stil protest schreef ik bij mijn Whatsapp-profiel de tekst 'We'll always have Paris', opgeleukt met een vrolijk Frans vlaggetje. Dat dan weer wel. Maar spijtig genoeg heb ik dat nooit meer hoeven veranderen. Want nu jaren later, prijkt dat romantische weekendje met de liefde van mijn leven nog steeds bovenaan de bucketlist. Op de voet gevolgd door Evian-les-Bains... In een weemoedige bui heb ik laatst alle foto's nog eens goed bekeken. Allemachtig, ik zou er de wereld voor over hebben, om daar nog eens met haar te zijn! Toch moesten al die sentimenten maar eens een tijdje de koelkast in. Daarom zou mijn vakantie geen trip down memory lane worden en al helemaal geen reisje naar de stad van de liefde.

Maar oh Frankrijk, ik hou er zo van. Het is een heerlijk land. Want wat maakt bijvoorbeeld de Tour de France zo leuk om naar te kijken? Frankrijk natuurlijk! Daarom wou ik er dolgraag weer op vakantie, desnoods dan maar alleen. En op goed geluk, zonder van tevoren iets te regelen of af te spreken. Gewoon naar het zuiden rijden, en stoppen daar waar het leuk lijkt. En dat is nog avontuurlijk ook. Van nature ben ik een echte bourgondiër, dus waarom niet eerst naar de Bourgogne? Noblesse oblige! Stokbrood, kaasjes, wijntje en nog een wijntje... Dat is geen eten en drinken, dat is puur genieten. En daarna door naar de Provence misschien? De heerlijke geur van lavendel, de strakblauwe zinderende lucht, de schilderachtige dorpjes, de rust... Wel een flink stukkie tuffen, maar je moet er wel iets voor over hebben, toch?

Qua inpakken had ik maar weinig werk. Ik neem eigenlijk nooit veel mee. Al dat gesjouw, het is toch vakantie? Naast toiletspullen en de meest noodzakelijke kleding en verschoning, een pakje Biotex, toiletpapier en een flesje Tipp-Ex voor extreme noodgevallen. En uiteraard mijn fotocamera, maar meer niet. Ook de Universele Reisgids voor Moeilijke Landen, die mij bij elke sanitaire zit opnieuw laat glimlachen, mocht thuis blijven. Frankrijk ís geen moeilijk land. Helaas dacht de weerman daar anders over, dus de zonnetjes op de kaart van Météo France zakten steeds verder naar beneden. Dat maakte het wel weer moeilijk. Maar gelukkig was de twijfel van korte duur. De volgende dag ging ik op weg. Allez, on y va!

weersverwachting

IJzel mogelijk! Ook midden in de zomer? Ja, want ik had er flink de sokken in en reed inmiddels door het land van onze zuiderburen en daar is dat kennelijk mogelijk. Want sinds jaar en dag is dat land wereldberoemd om zijn dommige waarschuwingsborden, cryptische bewegwijzering en allerbelabberdste snelwegen. Ook de weg tussen Brussel en Namen was daarop geen uitzondering. Eén groot drama: betonplaten afgewisseld door asfalt met grote gaten. En dat kilometers lang. Ik kreeg er spontaan een liedje van in mijn hoofd: 'Kedeng Kedeng, Kedeng Kedeng...' Het grote aantal flarden van kapotte autobanden op de weg was verontrustend. Goed opletten en beide handen aan het stuur is daar dus van levensbelang, vooral tijdens de stortbuien zoals die ik onderweg had. Want had ik die puttekes over het hoofd gezien, dan was de vakantie al vroeg in de berm geëindigd. Of nog erger. Laatst las ik dat die idioten daar binnenkort nog tolgeld voor gaan vragen ook. Hoe verzinnen ze het. Wat een bananenrepubliek is dat België toch!

Toen de borden aangaven dat Luxemburg niet ver meer was, begon het hobbelige karrenspoor gelukkig weer op een normale snelweg te lijken. Het zonnetje brak door en dat was prettig, want ik wou meteen na de grens bij Aire de Cappellen een tussenstop maken. En ja hoor, ik had het heel goed onthouden: de Burger King zat er nog en schaamteloos vergreep ik me aan een dubbele Whopper met kaas. Vervolgens zou ik nog even goedkoop de tank volgooien, want met de huidige prijzen scheelt dat bijna een halve euro per liter. Maar dat ging behoorlijk mis, want uit de donkerblauwe BMW naast me stapte een volslanke, hooggehakte brunette met echt álles erop en eraan. Wow! En het waren onmiskenbaar Louboutins. Ik kan het niet verklaren, maar met zo'n uitzicht ben ik altijd geneigd de slang er wat dieper en langer in te stoppen. Ze lachte vriendelijk terug, maar toen stroomde de benzine al over mijn broek en schoenen. Ik besloot voorlopig even niet te roken in de auto.

Nog geen uur later passeerde ik het bord 'Bienvenue en France'. Yes, ik was weer in Frankrijk! Het plan was om over de Autoroute du Soleil via Metz en Nancy naar de Bourgogne te rijden, en uiteindelijk in de buurt van Dijon een hotelletje voor de nacht te regelen. De reis ging merendeels over tolwegen, en dat kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Prachtig asfalt: alsof je met blote voeten over een pas gelegd hoogpolig tapijt loopt. Tot Nancy was het nogal vlak; dus niet echt het allermooiste landschap om doorheen te rijden, maar ik schoot wel lekker op. Onderwijl meezingend met de Franstalige liedjes op Radio Nostalgie. Eenmaal in de buurt van Dijon werd het pas echt mooi. Ik miste een afslag en besloot om binnendoor verder te rijden, om zo de omgeving alvast een beetje te verkennen. Dat bleek het beste idee van de dag te zijn.

touristische route
Ongemerkt was ik op de Route des Grands Crus beland, die voerde over zacht glooiende heuvels met mooie vergezichten, dwars door de wijngaarden en langs de vele wijnkelders: de Caves. Hier en daar werden de verschillende tinten groen afgewisseld met het geel van zonnebloemen. Schitterend, vooral op momenten dat de zon weer even doorbrak. Onderweg passeerde ik woest stromende riviertjes, een oud vervallen klooster en zelfs een hoog boven een middeleeuws dorp uittorenend kasteel. Heuveltje óp ging het soms tergend langzaam, vooral als er weer eens een Lelijke Eend voor me reed. Die komen daar nog in groten getale in het wild voor. Net als die geribbelde Citroën-busjes met schuifdeur en luifel, die de ijsboer vroeger had, zonder uitzondering half op de stoep geparkeerd. Op het oog moegestreden, dus vol met roest en amper nog verf erop, maar 't gros rijdt nog steeds. De kleine pittoreske dorpjes hadden bijna allemaal een door platanen omringd dorpspleintje naast de kerk. Jammer dat het zo bewolkt was, want op zonnige zomerdagen is dat bij uitstek de hangplek voor oude mannetjes met alpinopet. Op een baan van stoffig zand en steentjes spelen ze daar en plein public met hun balletjes.

jeu des boules

In al mijn enthousiasme over de omgeving en het typisch Franse vakantiesfeertje had ik nauwelijks oog gehad voor de wegwijzers, en was daardoor verder gereden dan ik eigenlijk van plan was. Toen het begon te regenen en even later ook te onweren, vond ik het welletjes voor die dag. Hoog tijd om een hotel te zoeken. Zonder erg was ik inmiddels in de plaats Beaune aangeland. En daar was het de eerste keer al meteen raak: een goedkoop hotel midden in het centrum had nog iets vrij! Een sobere kamer in de oude achtervleugel. Maar dat maakte me niks uit, want het zou toch maar voor één of twee nachten zijn. En morgen zou het zonnig worden, vertelde de ober in het restaurant. Terug op mijn kamer plofte ik op bed. Ook in Frankrijk werkt schaapjes tellen prima: al bij schaap numero drie was ik in dromenland.

De volgende morgen werd ik wakker door het geluid van de regen. Maar toen ik het gordijntje open schoof, was het buiten droog en kwam het zonnetje al voorzichtig van achter de wolken tevoorschijn. Dan was 't vast de douche van de buren, want het was nogal gehorig in Hotel Central. Maar ik had mazzel met de kamer, want als enige had ik er een dakterras met een leuk zitje bij! En mijn broek moest hoognodig een kattenwasje ondergaan en kon daar mooi te drogen hangen. Over het ontbijt kan ik kort zijn: dat was karig en niet voor herhaling vatbaar. Een Limburgs stel, dat ik de avond ervoor in het restaurant had ontmoet, tipte me over de lunchroom schuin aan de overkant: heerlijk uitgebreid ontbijten voor weinig en gratis wifi. Dat klonk zó aanlokkelijk, dat ik het ontbijt een paar uur later, na een verkenningstocht door de stad, nog eens dunnetjes overdeed.

parasol zitje

Bij het oversteken kwam de heerlijke geur van versgebakken brood me al tegemoet. "Wij hebben twee keer per dag vers brood, want deze lunchroom hoort bij de bakkerij verderop", vertelde Madame Yvette, terwijl ze mij een tweede koffie inschonk. Ze was overduidelijk in voor een gezellig praatje, en het onderwerp kwam op stokbroden. Verplicht moest ik alle trivia van de Franse brood-etiquette aanhoren. Een mooie taal dat Frans, maar ik moet er altijd weer even aan wennen, vooral als het zo snel gaat. Soms haak ik af, of begrijp het totaal verkeerd. 'Een baguette draag je niet onder je arm, maar hou je vast in het midden met één hand, terwijl je een hap neemt van het warme uiteinde.' Maar dan in een waterval van rap Frans; ga er maar eens aanstaan. Dus toen ze het vraagteken boven mijn hoofd zag zweven, deed ze het wel eventjes beeldend voor. Denk aan luchtgitaar spelen, maar dan anders. En ik blozend: "Ah d'accord, je comprends! Oh la la..."

Zo werd de lunchroom mijn vaste ontbijtplek. En elke morgen als Yvette kwam vragen of alles naar wens was, ratelde ze honderduit over alles wat er die dag zoal te zien en te doen was in de wijde omgeving. Andere dorpen en stadjes hebben daarvoor een VVV-kantoor, maar Beaune had Madame Yvette. Nondeju, als lullen pudding was..., dan was zij dokter Oetker! Ik besloot om er nog een paar dagen aan vast te plakken in de Bourgogne, want met al haar toeristische tips op zak was ik hier nog wel eventjes zoet. Bij de rivier was van alles op het gebied van survival en watersport te doen. En de grote markt in een naburig dorpje leek me ook wel gezellig. Of denkend aan de prachtige luchtbeelden van de Tour, misschien een ballonvaart? Ook zou er die week een jazzfestival worden georganiseerd, gaaf! Oh ja, en ik zou ook nog naar een wijnproeverij gaan. En tussendoor nog lui op een terrasje hangen en asociaal mensen kijken. Ik had het ineens zo druk als een klein baasje!

Yvette had gelijk. In het zomerseizoen is de markt in het nabijgelegen Saint-Pierre-sans-Moustache (of zoiets) een echte aanrader. Ik nam het zekere voor het onzekere en parkeerde maar meteen aan de rand van het dorp, dat bovenop een heuvel lag. Na een wandeling door smalle omhooglopende straatjes vol met kleurige bloembakken kwam ik op het plein. Het was het er al gezellig druk en het zonnetje scheen volop. Het bleek een streekmarkt, veemarkt en rommelmarkt tegelijk. Het leuke van zo'n markt is dat je er van alles tegenkomt. Ik heb er uren rondgestruind en mijn ogen weer uitgekeken, vooral bij die leuke brocante-spulletjes. Naast de gebruikelijke streekproducten zoals olijfolie, kaasjes en grote gerookte hammen, werd geel geglazuurd keramiek aan de man gebracht. Ook zonnebloemen waren er volop. Ze draaien mee met de zon, en de Fransen hebben er een passende naam voor: Tournesols.

zonnebloem markt

Menig dierentuin kan er een puntje aan zuigen; bijna alles wat een hartslag heeft werd hier verhandeld. In een zijstraatje stonden wel zo'n honderd volgepropte vogelkooien hoog op elkaar gestapeld. Eindelijk de polifinario en de witte roepieroepie eens in het echt gezien! En om alle koeien, geiten, schapen, konijnen en allerlei pluimvee in het gareel te houden, was een deel van het plein met hekken afgezet. Net zoals bij ons, gaat deze handel nog via handjeklap: mannen die - onder grote publieke belangstelling - beurtelings in elkaars hand slaan en een bedrag roepen. Twee tanige boertjes maakten het wel erg bont: bij elk bod schreeuwden ze alsof ze hooglopende ruzie hadden. Sommige omstanders schrokken er gewoon van en deinsden achteruit. Kleine kinderen werden ervan weggetrokken. Maar toen de koop was gesloten, schudden ze elkaar weer lachend de hand. Uiteindelijk bleek al die gespeelde heisa maar om een doodgewone eend te gaan. Wat hebben die Fransen toch met eenden?

Zoals overal in deze streek waren er veel gezellige terrasjes rondom het plein. En van al dat gestruin krijg je natuurlijk vreselijke dorst. Ik had al een paar rondjes gelopen, maar zag nergens een tafeltje vrij. Wat noe gezónge? Opeens zag ik twee wenkende armen: Wiel en Annet, de Limburgers. Of ik er gezellig bij kwam zitten. Ze zaten daar al een tijdje en waren in opperbeste stemming. Want op hun laatste vakantiedag namen ze het er nog maar even flink van. Ik bestelde braaf een bronwater, maar Wiel liet meteen een zoveelste fles Côtes de Nuits aanrukken en we brachten samen een toost uit, op Frankrijk! Wiel was een echte connaisseur, een wijnkenner - bij ons in Vlaardingen heet dat al gauw een alcoholist - en hij leerde mij dat dit een smaakvolle en fruitige Pinot Noir was, met tonen van rode en zwarte bessen. Eerst de wijn zachtjes ronddraaien in het glas, vervolgens de neus erin en dan een flinke slok. Ik was meteen overtuigd: inderdaad een heerlijk wijntje. Wel even andere koek dan Château Migraine of Mal-de-Tête van de Aldi.

gezelligheid
We zaten prinsheerlijk te kijken naar de voorbij schuifelende menigte, en de één na de andere toost ging over tafel. Na drie wijntjes ging ik maar weer over op bronwater, want ik was immers met de auto. Annet en ik genoten meest van de heerlijke kaasjes, maar Wiel hees stevig door en bestelde nog maar een fles. Toen hij een paar glazen later begon met moppen tappen, gebeurde het onvermijdelijke: de ondertiteling viel weg. Overmand door de wijn, was ie ineens glad vergeten dat ik uit Vlaardingen kom en niet uit Kerkrade. Annet had dat gelukkig in de gaten: zodra er gelachen moest worden kreeg ik een por in mijn zij. Wat een geweldig stel! Nadat we hadden afgerekend gaf ik ze een lift terug naar het hotel. Ziezo, de markt en de wijnproeverij kon ik alvast van mijn lijstje schrappen.

Toen de outdoor-activiteit op het programma stond, was de keus gauw gemaakt. Ik ben legendarisch als het gaat om materiaalpech, dus Abseilen ging het niet worden. En in een kano zou ik waarschijnlijk het hele parcours ondersteboven afleggen. Nee, een groepsactiviteit is veel gezelliger, en mocht er iets misgaan, kun je altijd nog een ander de schuld geven! Raften dan maar, met z'n achten in een grote rubberboot de rivier afzakken. De verplichte outfit bestond uit een wetsuit met zwemvest en helm. Ik durfde amper nog het kleedhokje uit te komen, ik leek verdorie wel op een Teletubbie! Maar buitengekomen bleek dat ik daarin niet alleen was. Gedeelde smart is halve smart, zei mijn moeder altijd. Naast de instructeur bestond het gezelschap uit zes vrolijke dames. Ik schatte ze half veertig, misschien iets ouder, en ze waren allen blond. Oh jee... Maar bij het voorstelrondje viel het kwartje: alle namen kwamen overeen met die van de IKEA-kastjes thuis!

teletubbie zwemvest helm

We staken van wal. Los van wat gepeddel en een beetje bijsturen, leek het maar een suf vaartochtje te worden. Enkel een eenzame koekoek ver in het bos, en een paar snaterende eenden verstoorden de stilte. Traag trok het mooie rivierlandschap aan ons voorbij. Bij elke bocht wachtte een nieuwe verrassing, prachtig! Terwijl hield de instructeur een praatje over de bloemetjes en bijtjes langs deze zijrivier van de Saone, waarin het stikte van de zalm en forel. We moesten er nog maar even van genieten, want dit was de stilte voor de storm. Verderop zou het allemaal een stuk woester worden, want het dal werd al smaller en de stroming sterker. De eerste golf sloeg al over de rand van de boot.

Intussen zat ik maar te gissen: waren ze nou Zweeds of Noors, of wat? Van dat aanzwellend gegiechel kon ik weinig chocola maken, en in dit ijskoude water gaf ook mijn talenknobbel niet thuis. Na de volgende bocht ging alles in een stroomversnelling. We werden meegesleurd in één schuimende en kolkende watermassa. Het giechelen werd gillen, maar desondanks peddelden de dames wel fanatiek mee. Want het was een heel gevecht om de boot uit de buurt van de gevaarlijke rotspartijen te houden. Na een richel ploften we zowaar een dikke meter naar beneden. Het was een wonder dat de boot nog dreef, met al dat water erin. 'Ervaar de huiveringwekkende extase' stond er in de folder. Dat was niet overdreven. Een uur lang doodsangst gaat je niet in de koude kleren zitten, en zeker niet met al dat gegil erbij. Maar zo snel als we in de stroomversnelling waren geraakt, waren we er gelukkig ook weer uit. Voorbij een laatste bocht, waar de rivier weer een rustig kabbelend stroompje werd, trokken we de boot op de kant; vlak bij een mooie oude brug. Het busje voor de terugrit stond daar al klaar.

patatkraam hy food-truck

Die nacht had het zwaar geonweerd; ik was er een paar keer van wakker geschrokken. Maar het zou een mooie warme dag worden. En dat klopte helemaal, want toen ik naar buiten liep steeg de damp al van de straat op. Op het plein was het al een drukte vanjewelste. Onder het genot van heerlijk brood met kakelverse eitjes, kon ik vanuit de lunchroom alles prima in de gaten houden. Grote vrachtwagens met tenten, podiumspullen en verlichtingsapparaten reden af en aan. Een van de heren podiumbouwers was als een slingeraapje in een mast geklommen om lampen te monteren, andere krachtpatsers waren bezig met geluidsapparatuur en het opzetten van tenten rondom het terrein.

Ik was zo geboeid door alle bedrijvigheid, dat ik niet merkte dat Yvette weer aan mijn tafeltje stond: "Bonjour monsieur Theo. Ça va bien?"  Ze wees naar buiten en vroeg of ik nog naar het festival ging. Maar natuurlijk zou ik erheen gaan; ik kon niet wachten. Ik ben gek op live-muziek en er was eerlijk gezegd nóg een reden. Tijdens de terugrit gisteren, hadden de vermeende IKEA-dames opgebiecht dat ze niet uit Zweden, maar uit Denemarken kwamen. Ze waren vriendinnen en gingen bijna elk jaar met z'n allen op vakantie; meestal naar Frankrijk. Een dikke week hadden ze er nu opzitten en zondags zouden ze weer naar huis gaan. Toen ik hen informeerde over het jazz-festival en vroeg of ze ook kwamen, had zowaar de leukste van het stel er wel oren naar. Dus stiekem hoopte ik dat ze zou komen, en was ook reuze benieuwd hoe zij er in burger zou uitzien!

Ik had geen andere wilde plannen en was 's middags in de buurt van het plein blijven rondbanjeren. Net toen ik neerstreek op het terras van La Concorde, arriveerden de eerste muzikanten om alvast een beetje met hun instrumenten te klooien. Ik kan urenlang naar zoiets kijken. Op het grote podium begon een drummer al een riedeltje te trommelen. Eerst aarzelend, maar al gauw zat ik enthousiast mee te tappen met een swingend salsa ritme! Dat beloofde nog wat voor vanavond, en voorlopig zat ik hier prima. Leuk ingerichte zaak trouwens, ik was hier al eerder 's avonds laat langsgelopen voor een sfeerfoto. Zelfs over inrichting van de toiletten was goed nagedacht: heel ludiek een lipstick bij de Dames, en een pijp bij de Heren op de wc-deur, grappig!

gezellig terras


De ober snelde met korte pasjes voor me uit naar buiten, want een tafeltje verderop was intussen een blonde dame gaan zitten. Ze had halflang golvend haar en droeg een leuk polkadot zomerjurkje met bijpassende haarband en oorhangers. En ze deed wat alle vrouwen tegenwoordig doen wanneer ze alleen aan een tafeltje zitten. Een beetje rommelen in een tasje, met getuite lippen in een spiegeltje kijken en vermoedelijk haar Facebook-status bijwerken, want het zojuist geserveerde kopje koffie ging op de foto. Net toen ik me begon af te vragen of zij het soms was, draaide ze glimlachend naar me toe, schoof een stoeltje naar achteren en tikte een paar maal uitnodigend op de zitting. Nu wist ik het zeker: ze wás het. Want dat gebaar is ongetwijfeld Deens voor 'Schuif je gezellig aan?'.

Daar zaten we dan, behoorlijk onwennig, dat wel. Want wát een wereld van verschil met gisteren:  alsof ze die ochtend een complete make-over had gehad. Ik was overdonderd door haar prettige verschijning en aanwezigheid. Wat een beauty! De eerste keer samen het glas heffen ging met trillende handen, maar gelukkig liet ze niks merken en begon vlot in het Engels te babbelen. Zo was het ijs al snel gebroken. Ze heette Bente, was 47 en werkzaam als schooljuf in Aarhus. We praatten wat na over ons wildwateravontuur en over de vakantie. Intussen begon het eerste bandje te spelen. Lekkere slome jazz, een beetje in de stijl van Diana Krall. Haar vriendinnen waren maar saai en hielden niet zo van muziek. En al helemaal niet van jazz, maar zij des te meer. Kwam dat even mooi uit: zo hadden we meteen een aanknopingspunt voor een leuk gesprek. Het begon al te schemeren, dus we besloten samen iets te eten en gezellig aan tafel te blijven tot de hoofdact zou beginnen.

Terwijl we op onze bestelling wachtten en het gesprek heel even stokte, keek ik quasi in de richting van de muziek, maar hield dat niet lang vol. En volkomen hulpeloos verdronk ik in haar mooie blauwe ogen en zag vrolijke lieve lichtjes! De neiging om meteen haar hand te pakken, kon ik maar ternauwernood onderdrukken. Menu Bourguignon was het geworden trouwens: een driegangen keuzemenu. Bewust hadden we ieder een andere variant besteld, zodat we ook van elkaars eten konden proeven. Nadat ze heel behendig een escargot uit het huisje had gelepeld, voerde ze 'm mij op een vorkje, en andersom mocht zij van mijn worstje proeven. Het was allemaal verrukkelijk! We hadden direct een enorme klik samen, en al snel aten we uit elkaars hand. Het toetje zal me nog lang bijblijven: zij had ijs met kersen en ik banaan. En zo vloog de tijd, want het was al donker geworden en er kwam leven op het grote podium. Bente moest binnen nog heel even iets met mascara en lippenstift gaan doen, en ik riep de ober om af te rekenen.

jazz muziek festival openluchtHet tot festivalterrein gebombardeerde plein stond inmiddels stampvol met mensen. Dezelfde drummer van vanmiddag, begon met een verpletterende drumsolo die overging in een wederom swingend ritme, waarna de rest van de band het podium opstoof. Ik kende deze band totaal niet, en de naam kan ik me ook niet meer herinneren, maar wát konden die lui een feestje bouwen! Het werd een wervelende show die eigenlijk niks meer met jazz te maken had. Ze waren van alle markten thuis en schakelden moeiteloos van hiphop naar dance, en van rockballads naar funk. Bente ging helemaal los, en als ze zo zwierig ronddraaide vielen haar prachtig gevormde benen me pas op. Na een korte pauze verscheen een tweede zanger ten tonele, en kwam er een uitstapje naar Franstalig repertoire. Zoals bijna overal, kwamen bij de rustige meezingers allerlei lampjes en aanstekers tevoorschijn. En daar stonden we dan: heel romantisch midden in een zee van lichtjes. Een beter moment voor een eerste echte kus is er bijna niet. Met mijn armen om haar heen raakten haar lippen de mijne.

Toen de volgende morgen de vogeltjes floten dat we nog even mochten blijven liggen, sliep Bente nog. Ze deed een lief zacht snurkje en lag op haar buik, half onder het laken. Heel zachtjes trok ik het gordijn een beetje open en een zonnestraal streek langs haar mooie volle rondingen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik weleens met een vervelender uitzicht wakker geworden ben. Gisteravond, tijdens het afsluitend vuurwerk, had ze haar vriendinnen nog snel een berichtje gestuurd. Dat alles in orde was, en dat ze die nacht bij mij zou blijven. Dus nadat we vanaf mijn dakterras de allermooiste sterrenhemel van de hele wereld hadden bewonderd, hebben we nog intens van elkaar genoten tot we moe maar voldaan in elkaars armen in slaap vielen. Voorzichtig sloop ik naar het toilet, maar van het doorspoelen werd ze wakker. Ze sloeg haar mooie ogen op, trok me weer in bed, gaf me een kus en zei "Wat ruik jij toch lekker". Ik heb maar nooit verklapt dat 't Merde! van Gilles de la Tourette was.

vuurwerkshow

Die laatste dag zouden we samen eropuit gaan. Maar kalmpjes aan: eerst lekker uitgebreid douchen en daarna naar Madame Yvette voor dito ontbijt. Die hield zich opvallend onopvallend: ditmaal geen touristische tips, maar wel een vette begripvolle knipoog. En daarna nog langs Bentes hotel, omdat ze zich wilde omkleden. Ze zou een ander leuk zomerjurkje en hakjes aantrekken. Terwijl ik beneden voor de deur wachtte, hoorde ik boven me een raam openschuiven. "Bente, han er det?" Om beurten keken de blonde koppies even naar beneden, en doken daarna snel weer weg. Behalve de laatste, die mij met haar magere lijf en spierwitte haren deed denken aan een gigantisch wattenstaafje. Ze boog zich uit het raam en riep proestend naar mij: "Rør ikke hende med fingrene!" En met veel gegiechel ging het raam weer dicht. Stof tot nadenken... Even later stapte Bente gierend van de lach terug in de auto. Zodra ze weer een beetje bedaard was, legde ze uit wat het betekende. Dat ik overal met mijn poten vanaf moest blijven!

We hadden besloten om 's middags naar het opstijgen van heteluchtballonnen te gaan kijken. Van Madame Yvette kregen we zomaar een goedgevulde mand met heerlijk belegde broodjes mee. Dus  onderweg daar naartoe, zouden we ook nog ergens gaan picknicken, liefst op een intiem plekje met mooi uitzicht. Joe Dassin was op de heenweg al grijs gedraaid, maar haalde nogmaals alles uit de kast: samen la-la-la'den we mee met L'été Indien. Aldoor moest ik glimlachen om haar grappige Deense accent. En andersom lag zij helemaal krom als ik impulsief iets in het Nederlands zei. Gelukkig kan ik prima met mijn linkerhand sturen; zo kon de rechter mooi via haar bovenbeen op verkenningstocht. Soms voelde ik dat ze 'm een beetje kneep, dus vroeg ik: "Zullen we vanmiddag weer lekker schijt hebben aan jouw vriendinnen?"

Net als de vorige avond maakten we elkaar blij en geil tegelijk, dus we hadden ineens vreselijke haast. Net op tijd vonden we in de buurt van het prachtige Château de Digoine iets geschikts. We hoefden alleen maar de bordjes 'Belvédère' te volgen. Het bleek ons droomplekje, met adembenemend uitzicht op het kasteel en opstijgende ballonnen. We lagen daar heerlijk zacht op een plaid te genieten. De broodjes smaakten voortreffelijk en de fles Côtes de Nuits, die ik bij het afscheid van Wiel en Annet had gekregen, werd vlot soldaat gemaakt. Zo ging dat: een hapje, een slokje en dan weer een kusje. Maar niet altijd in die volgorde, ook weleens andersom. En opeens vroeg ze of ik die wc-deuren bij La Concorde nog had gezien. "Ja, natuurlijk" zei ik lachend, "Papa fume une pipe!" Zoals ik al verwachtte, was er met haar Frans niks mis. Terwijl ze plagerig langzaam de rits van mijn broek opentrok, maakte ze het zinnetje wel even af: "Et maman aussi!"

kasteel ballon heteluchtballon

Inmiddels ben ik alweer een paar weken thuis. In de Provence ben ik nooit geweest, en een ballonvaart is er ook niet van gekomen; dat was achteraf ook veel te duur. Maar wie had van tevoren kunnen vermoeden dat dit weekje Frankrijk zó gaaf zou zijn? De tijd is omgevlogen, vooral tijdens die laatste dagen met mijn Deense vakantieliefde. Waren we elkaar verdorie maar eerder tegengekomen. Maar de plicht riep dus helaas moesten we allebei weer naar huis. We hebben innig afscheid genomen en elkaar bedankt; voor alles! Behalve DNA-materiaal hadden we ook contactgegevens uitgewisseld, dus we zouden elkaar nog mailen. Ze stelde alvast voor dat ik volgend jaar maar eens naar Denemarken moest komen. "Of veel leuker: samen naar Parijs? En dan gaan we op de bonnefooi!"

5 opmerkingen:

  1. Wat een super leuk verhaal Theo. Blijft boeien tot het einde. Ik krijg spontaan zin om naar Frankrijk te gaan. Groetjes uit Limburg ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Echt een waanzinnig verhaal met zoveel humor, van het begin tot het einde genoten:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fantastisch verhaal Theo , heb er van genoten en heb direkt zin in vakantie.
    Tevens een bewijs , ook voor mezelf , om alleen avonturen te beleven en je laten verassen door het onbekende.
    Het leven kan ook als alleenstaande erg mooi zijn , ga zo door met schrijven zou ik zeggen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig verhaal. Lees je in een ruk uit. Dan krijg je zin om er op uit te gaan. En heerlijk romantisch te genieten 😊

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb genoten van je verhaal En ja ik hoop volgend jaar weer met vakantie te gaan Heb er zin in !!!

    BeantwoordenVerwijderen