Mijn orgiezeil

Ding dong.... De postbode aan de deur met een pakje. Nee meneer, mejuffrouw L. is zelf niet thuis. Of ik dan maar even wilde tekenen. Zo begon het; heel onschuldig. Laura had sinds kort een internet-aansluiting op haar computer en waagde voorzichtig haar eerste stapjes in de digitale wereld. Ze deed af en toe mee met een prijsvraag of vroeg gratis hebbedingetjes aan.

Maar al snel kwam er een tijd dat ik elke postbode in de wijk persoonlijk kende. Ook al liepen ze in burger bij Albert Heijn te winkelen, we groetten elkaar of hadden soms een praatje. Als er niemand thuis was werd alles bij mijn nieuwsgierige buurman bezorgd. Zodra hij mijn auto op de oprit zag verschijnen, kwam hij meteen met het pakje aanlopen en bleef op zijn gemak staan wachten totdat ik het in zijn bijzijn had opengemaakt.

Die beruchte keer was ik gelukkig zelf thuis om het pakje in ontvangst te nemen. Er stond ditmaal geen mejuffrouw L. op de adressticker maar ik had zelf niets besteld! Daarom probeerde ik van het formaat en gewicht af te leiden wat erin het doosje zou kunnen zitten. De postbode had ook geen flauw idee maar kreeg wel een twinkeling in de ogen toen hij zag dat de afzender uit Hulst kwam. Met een veelbetekenende blik zei hij me gedag en wenste mij vooral nog veel plezier.

Voorzichtig begon ik het plakband los te peuteren. Ditmaal was het geen glitterjurkje van de Spice Girls en al helemaal geen roze wekker-radio. Wow! De foto's op de doos logen er niet om en in goudkleurige letters stond erop "Lack Spannbettlaken Super Schwarz 240X240". Meteen had ik door wat de bedoeling was en in gedachten zag ik mezelf al rollebollen met een paar schaarsgeklede dames met lekkere grote jetsers. A dirty mind is a joy forever.

Lichte paniek sloeg toe toen ik merkte dat het al bijna half 6 was. Mevrouw L. was destijds helemaal niet zo ruimdenkend en kon elk moment van haar werk thuiskomen. En als ze me hiermee betrapte had ík dus weer iets uit te leggen. Hoe ik me er ditmaal uit moest redden kon ik zo één-twee-drie niet verzinnen. Dan maar snel in een plastic tas in de voorraadkast achter een doos verstopt. Net op tijd.

Ze was nog maar veertien en volgens mij nog lang niet toe aan dit soort dingen, maar bij Laura wist je dat maar nooit. Dus toen 's-avonds Goede Tijden Slechte Tijden begon en ik onbespied naar haar kamer kon sluipen heb ik Laura gepolst of zij misschien ergens van af wist. Na lang denken schoot haar te binnen waar het vandaan moest komen. Ze had via internet meegedaan aan een prijsvraag van de Pabo Hogeschool -of zoiets- en onlangs een mailtje ontvangen dat ze iets gewonnen had. Maar pap, het waren wel gekke vragen hoor, voegde ze er nog aan toe. Beloof je wel dat je daar in het vervolg mee zult oppassen, zei ik vaderlijk, de ene Pabo is de andere niet.

Ik heb het weleens voorzichtig aangekaart, maar jammer genoeg is het orgiezeil nooit als zodanig gebruikt. Gelukkig heb ik er alsnog een tijd plezier van gehad. Slechts weinig mensen weten dat het nog dienst heeft gedaan als afdekhoes voor mijn Alpenkreuzer vouwwagen. Ook op de camping hielden we bij regenachtig weer altijd de voeten droog want we hadden een waterdicht grondzeil in de voortent!