Mijn handicap

In een recente uitgave van ons ziekenhuis-magazine stond een artikel over de KNO-afdeling en de onderzoeken die daar worden verricht. Gebleken is dat de meest voorkomende oorklachten worden ervaren als gepiep, gesis, constante ruis en gebonk. Ik kan me goed voorstellen dat patienten die daar last van hebben helemaal gek worden. Hoewel ik ook een klant van die afdeling ben, heb ik gelukkig geen last van hinderlijke bijgeluiden. Sterker nog: ik hoor aan één kant bijna helemaal geen geluiden. Ik ben namelijk aan de rechterkant zo goed als doof.

Ooit heb ik eens een middenoor-onsteking gehad die niet tijdig is ondekt. Mijn huisarts vond het niet zo spannend allemaal en de diagnose was: "Duizelig? Dan moet je maar niet zoveel drinken."
Bij de uiteindelijke operatie bleek dat de onsteking dusdanig was doorgewoekerd dat mijn evenwichtsorgaan bijna was aangetast. En dat ik voortaan een aantal onderdelen moest missen. Heeft een normaal gezond gehoororgaan een trommelvlies, hamer, aambeeld en een stijgbeugel, in dat pret-oor van mij zit alleen nog maar een klein stukje trommelvlies en iets dat de KNO-arts er destijds zelf aan vast heeft gefabriekt om er nog iets van te maken. Audiotests hebben uitgewezen dat mijn rechteroor nog iets van 10 procent hoort van wat je normaal zou moeten horen. Vooral in het hoge frequentie-gebied hoor ik absoluut niets meer. Beetje jammer, maar niets meer aan te doen.

Met meerdere mensen tegelijk in gesprek wordt soms lastig. Bij vergaderingen op mijn werk en verjaardagen thuis moet ik met mijn nog goede linkeroor naar de spreker toe draaien om het gesprek goed te kunnen volgen. Ik ga daarom zoveel mogelijk rechts van mijn gesprekspartner zitten. Sommigen beweren dat als ik aan iemand een hekel heb, ik dan nèt andersom ga zitten! En je moet iemand altijd goed aankijken als er tegen je wordt gesproken, dat helpt ook. Maar ook weer niet te lang en zeker niet te diep in de ogen, want dan krijg je weer allerlei rare praatjes.. toch?

Als -inmiddels ervaren- audiologisch gehandicapte kan ik mijn doofheid voor de buitenwereld goed verbergen. Door de jaren heen heb ik er prima mee leren leven en zit er totaal niet meer mee. En al die plagerijtjes heb ik inmiddels ook allemaal wel gehoord. Zo is er tegenwoordig speciale shampoo voor slechthorenden: Dove. En wat dacht je van deze: Voortaan krijgen doven geen narcose meer want wie niet horen wil die moet maar voelen!

En zo als altijd: elk nadeel heb se foordeel. Als mijn lief in bed weer fanatiek een zoveelste hectare subtropisch regenwoud om gaat zagen, ga ik met mijn nog goede oor op het kussen liggen.
Oorverdovende stilte, heerlijk!




Follow
Delen? Ja graag!